Küçükken bulaşık deterjanından baloncuklar yapardık. Rengarenk, irili ufaklı baloncuklar... Mutlu ederdi o baloncuklar bizi. En büyüğü yapmak ve patlatmamak amaçtı elbette. Ayrıca bir emek vardı onu hazırlamak, dikkatli üflemek ve patlatmamaya çalışmak. Sağa sola da saçılırdı bazen, evet ama bulaşık deterjanıydı nihayetinde... Eğlenceliydi çünkü bir amaç, bir emek ve bazen de rekabet vardı.
Şimdi, trafikte baloncuk makinesi satıyorlar. Düğmesine bakınca neredeyse anı boyuttaki onlarca baloncuk ardı ardına uçuşmaya başlıyor. Evet, onlarca ve hepsi aynı. Her balon aynı hızla diğerlerinle beraber uçuşuyor ve kayboluyor. Ne kadar cafcaflı ve etkileyici; onca baloncuk zahmetsizce çıkıyor bir anda. Kaç dakika ilgi çekici ve eğlenceli peki? 5? 10?
"Şimdiki çocuklar da her şeyden sıkılıyorlar canım."
"Bir oyuncakla da 1 günden fazla oynasa şaşacağım yani!"
Ne çok söylenir oldu bunlar. Suç çocukta mı peki? Ayrıca siz iki gün giydiğiniz ayakkabıdan sıkılırken, çocuk oyuncağından sıkılınca neden suç oldu ki şimdi?
"Biz çocukken böyle değildik bunlar 'canavar'!" demeden önce bir günün şartlarını düşünmek lazım belki de.
Ayrıca o baloncuk makinesine de teessüf ederim. :)
1 comments:
o balonları hatırlıyorum en sevdiğim oyuncaktı benim için renklerini çok severdim. çok basitti bide, bardağın içine su, deterjan bide mandal :) büyük balon yapmaya çalışmak bi anda çokça üflemek :) ben sevmedim baloncuk yapan makineyi rahatsız etti beni çocukluğuma bile götürmedi o balonları görmek nedense.. çocuklar herşey den sıkılıyor çünkü biz eskiden yaratırdık düşlerdik hayal ederdik oyuncağımız olmasa hayal edip oynardık resimlerimiz bile farklıdır şimdiki çocuklardan. herkes çocuk yaratıcılığına hayal gücüne hayranken artık benim hayal gücüm çocukların yanında fazla kalıyo sanki.. çocuğu mutlu edicek şey oyuncak sayısı çeşidi değil aslında o oyuncakla kaç çeşit oyun oynayabildiği bence..
Post a Comment