Küçükken bulaşık deterjanından baloncuklar yapardık. Rengarenk, irili ufaklı baloncuklar... Mutlu ederdi o baloncuklar bizi. En büyüğü yapmak ve patlatmamak amaçtı elbette. Ayrıca bir emek vardı onu hazırlamak, dikkatli üflemek ve patlatmamaya çalışmak. Sağa sola da saçılırdı bazen, evet ama bulaşık deterjanıydı nihayetinde... Eğlenceliydi çünkü bir amaç, bir emek ve bazen de rekabet vardı.
Şimdi, trafikte baloncuk makinesi satıyorlar. Düğmesine bakınca neredeyse anı boyuttaki onlarca baloncuk ardı ardına uçuşmaya başlıyor. Evet, onlarca ve hepsi aynı. Her balon aynı hızla diğerlerinle beraber uçuşuyor ve kayboluyor. Ne kadar cafcaflı ve etkileyici; onca baloncuk zahmetsizce çıkıyor bir anda. Kaç dakika ilgi çekici ve eğlenceli peki? 5? 10?
"Şimdiki çocuklar da her şeyden sıkılıyorlar canım."
"Bir oyuncakla da 1 günden fazla oynasa şaşacağım yani!"
Ne çok söylenir oldu bunlar. Suç çocukta mı peki? Ayrıca siz iki gün giydiğiniz ayakkabıdan sıkılırken, çocuk oyuncağından sıkılınca neden suç oldu ki şimdi?
"Biz çocukken böyle değildik bunlar 'canavar'!" demeden önce bir günün şartlarını düşünmek lazım belki de.
Ayrıca o baloncuk makinesine de teessüf ederim. :)
